கண்ணன் என்றொரு நாய்
எங்கள் வீட்டில் வாழ்ந்தது.
அதன் விழிகளுக்கு மேலே
கண்கள் போன்ற இரு வட்டங்கள்;
அதனால்தான் கண்ணனென்ற பெயர்!

நாம் விடுமுறைக்கு வீடுசென்று
காரில் யாழ் திரும்புகையில்
கண்ணனும் காருடன்
கூடவே ஓடிவரும்.
எம்மைப் பிரியக்கூடாதென்ற தவிப்புடன்
வேகவேகமாக ஓடிவரும்.
எம்மேல் அத்தனை பாசம்
எப்படி வந்தது கண்ணனுக்கு!

நெடுங்கேணிச் சந்தி தாண்டி,
வித்தியானந்தா வரையிற்கூட
அது ஓடி வரும்!
எம் காரின் வேகத்துக்குக் கண்ணனால்
எப்படித்தான் ஈடுகொடுக்க முடியும்!
ஏதோவோர் உத்வேகத்தில் எடுத்த ஓட்டம்,
இப்போதோ பெருங்களைப்பு.

இனிக் கண்ணன் வீடு திரும்ப வேண்டும்,
இங்குதான் பிரச்சனை!
ஒவ்வொரு நாய்க்கும்
ஒரு வசிப்பிட வட்டமுண்டு.
இன்னொரு நாயின் இருப்பிட எல்லைக்குள்
நுழைந்தால், நுழைய நேர்ந்தால்,
நிச்சயம் கடிபிடிதான்!
அதற்கெல்லாம் முகங்கொடுத்துக்
காயமின்றி வீடுவருவது
அத்தனை எளிதல்ல!
இது கண்ணனுக்கும் நன்கு தெரியும்.
இருந்தாலும், ஏன்தான் ஒவ்வொரு முறையும்?

என் பிள்ளைகள் இருவரும்
பின் கண்ணாடி வழியாகக்
கலங்கும் கண்களுடன்
பார்த்தவாறு இருப்பார்கள்.
மனைவியோ மனதுக்குள் அழுவாள்.

நான் வெளிநாடு வரும்போது
பஸ்தரிப்பு நிலையத்தின்
படிக்கட்டில் அமர்ந்திருந்து
காத்திருந்து விடைதந்த
என் அன்னையை நினைக்கும் போதெல்லாம்
எம் கண்ணனையும் நினைக்கின்றேன்.

நாயினும் கடையேன் என்று சொல்ல
எவனுக்கும் தகுதியில்லை!
தாயின் பாசத்திற்கூட
தன்னலம் உண்டல்லவா!
எம் நாயின் பாசத்தை
எண்ணியெண்ணிக் கசிகின்றேன்.

01.08.2000