ஈழத்தமிழரிடையில் பல தேவைகளுக்காக 'படம்' என்பது புளக்கத்திலிருந்தாலும், ஓவியத்தை தமது சுய ஆர்த்மாத்த வெளிப்பாடாக, திருப்தியாக காண்கிற 'ஓவியர்களை' இனம் காணல் என்பது அரிதானதொன்று. இந்நிலையில் ஓவியனாக இருத்தல், ஓவியனாக வாழ்தல் என்பதென்பது மிகவும் அருந்தலானதும், புறநடையானதுமான விடயங்களாகவே எமது சமூகத்தில் இன்றும் இருந்து வருகின்றன. எமது பிரதேசத்தின் சமூக வரலாற்று, பொருளாதார நிலைவரங்கள் ஓவியம் என்பதை கலை வெளிப்பாடு என்பதிலும் ஆசிரியர் தொழி லுடன் வர்த்தக விளம்பரப் பலகைகளுடனும் தொடர்புபடுத்திக் காணவே எம்மைப் பழக்கியுள்ளன. அரச மற்றும் வேறு நிறுவனப்பட்ட ஆதரவுகள் அற்ற நிலையில் தனது உள்ளார்ந்த அழைப்புகளுக்கு மாத்திரம் பதில் அளித்துக்கொண்டு ஓவியனாக வாழ்தல் என்பது சவால்கள் நிறைந்த போராட்டம் என்பதுடன் புதினமான விடயமும் கூட. ஓவியர்களாக இருந்த ஒரு சில புறநடையான பள்ளி ஆசிரியர்களுடன்தான் நவீன யாழ்ப்பாணத்தின் ஓவிய வரலாறு ஆரம்பிக் கின்றது. இவர்கள் தான் 'ஓவியம்' என்ற கலை வடிவத்தை எமது சமூகத்தில் தக்க வைக்க தனித்து நின்று போராடியவர்கள். உரிய அங்கீகாரமும் எதிர்பார்த்த பலனும் கிட்டாமலும் தொடர்ந்து இயங்கிய மூத்த ஓவியர்களின் படைப்புகளாலும் செயற்பாடுகளாலும்தான் இன்று அடையாளப்படுத்தத்தக்க ஓர் ஓவிய வரலாறு உருவானது.

இந்த வரலாற்றில் தனது 78 ஆவது வயதில் எம்மை விட்டுப் பிரிந்த ஓவியர் இராசரத்தினத்திற்கு தனித்துவமான இடமுண்டு. 1927 இல் பிறந்த இவர், சென்னை ஓவியக் கல்லூரியில் ஓவியப் பயிற்சி பெற்றவர் என்பதுடன் யாழ்ப்பாணத்தின் முன்னோடி ஓவிய அமைப்பான வின்சர் கலைக் கழகத்தில் இணைந்து செயற்பட்டவர்.

இறக்கும் வரை ஓவியம் பற்றிய ஓயாத வாதப் பிரதி வாதங் களுடனும் சர்ச்சைகளுடனும் எந்தவித சமரசமும் அற்ற கல கக்காரனாகவே திகழ்ந்த ஓவியர் இராசத்தினம் எமது சமூகத் தில் காணக்கிடைக்கும் புதினங்களில் ஒருவர். அவரின் ஓவி யங்களுக்கும் செயற்பாடுகளுக்கும் பின்னாலிருந்த வலிமையும் ஓவியன் என்ற அடையாளத்தின் கிறுக்கும் எமக்குணர்த்துவது அவருக்குத் தன்மீதிருந்த நம்பிக் கையையும் ஓவியம் மீதிருந்த பற்றுறுதியையும் தான் ஓவியனாக அவரின் கலகத்தனமாக இருப்பும் அதற்கான தனித்த போராட்டமும் இந்தச் சந்தர்ப்பத்தில் மிகவும் அழுத்தமாக புரிந்துகொள்ளப்பட வேண்டும். அதுதான் அவரின் பங்களிப்பையும் இழப்பையும் சரிவர இனங்காண உதவும் என்பதுடன் அதுதான் இன்றைய யாழ்ப்பாணத்து கலைச் சூழலுக்கான வழிகாட்டியாகவும் அமையும்.

நன்றி: உதயன்