நடை எமக்கு பழகிப் போன ஒன்று
நான் நடக்க என்னுடன்
கூடவே நடந்தாள் அவளும்
நடந்தோம் நடந்தோம்
நாதியற்றவர்களாய் நடந்தோம்.

கற்கள், முட்கள், கரடுமுரடு
நிறைந்த பாதைகள் எல்லாம்
தாண்டி நடந்தோம் வெந்து
போன அவளது கால்கள்
வெதும்பித் தவித்தன.

ஆனாலும் நடையோ
நாதியிழக்கவில்லை.
நடந்தோம் நடந்தோம்
தூர நடந்தோம்.

எதற்காக நடக்கின்றோம்
ஏன் நடக்கின்றோம் என்று
புரியாமல் நாம்
நடந்து கொண்டேயிருந்தோம்.

என் அருகில் என் அவள்
இருகின்றாள் என்ற துணிவு
என் அவள் விழித்துக் கொண்ட
வேளையில் மனக்கதவை
திறந்து வெளியே வந்தாள்.

நடையின் வேகம் குறைந்தது
தூரங்கள் குறுகின
தடைகள் உடைத்தெறியப் பட்டன…

தடைகள் யாவும் பஞ்சு
மெத்தைகளாயின……
இலக்கு என்பது தொலைவில்
இல்லையென திடம் கொண்ட மனது
மீண்டும் நடக்கலானது
விடிவை நோக்கி
நடை எமக்குப் பழகிப் போனவையே…
       
 

இந்த ஆக்கம் பற்றிய உங்கள் கருத்துக்கள்(0 posts)